bollen en zaden

Sneeuwklokjes komen uit bolletjes toch? Moet je die dan ieder jaar in de grond doen? vroeg ik Toos. Mieren verspreiden de zaden van sneeuwklokjes, weet Toos. Waarom zou een mier met zaden gaan lopen slepen? Aan sneeuwklokjeszaden zit een mierenbroodje, een olierijk aanhangsel dat mieren graag lusten. Als je sneeuwklokjes heel verrassend op een andere plek in je tuin ziet bloeien dan komt dat dus doordat mieren de zaden die op de grond liggen graag meesjouwen naar hun nest vanwege het broodje. Een enorme klus als je je beseft dat een mier zo’n 3 milligram en een zaad van een sneeuwklokje 25 milligram is.

Verspreiding via zaden gaat niet eenvoudig. Een sneeuwklokje produceert alleen zaden als bijen en hommels voor kruisbestuiving zorgen en dan is een zachte winter gunstig. Naast verspreiding via zaden vermeerderen sneeuwklokjes zich ook door vermeerdering van de bollen. De bloemen uit bolletjes die van dezelfde bol komen, kunnen elkaar niet bevruchten en vormen bij onderlinge bestuiving dus geen zaden. Vogels en muizen kunnen de zaden opeten en het duurt zeker 4 jaar voordat een nieuwe bloem ontstaat. Daardoor komt verspreiding via zaden in de tuinen bijna niet voor maar vermeerdering via vermeerdering van de bollen wel. Waar het sneeuwklokje eenmaal groeit kan zij zich gemakkelijk handhaven.

knolgewas

De Krokus is een echte Stinzenplant. In de 17e en 18e eeuw werd hij samen met het Sneeuwklokje en de Winterakoniet vooral in Friesland en Groningen aangeplant om te verwilderen. Het is een knolgewas. De krokussen die bij Toos in de tuin bloeien zijn Botanische krokussen of Wilde krokussen die al in februari bloeien en herkenbare smalle bloemblaadjes hebben. Ze vermeerderen zich door broedknolletjes die groeien op de hoofdknol. En net als bij het Sneeuwklokje kunnen ze zich uitzaaien. Anders dan bij het Sneeuwklokje kan de bloem zich ook zelf bestuiven als er geen bestuiving door insecten heeft plaats gevonden.